9.09 - Spacerkiem z Szymborza

Na skraju dzisiejszego Szymborza znajdowało się miejsce wyjątkowe, którego świętą moc dostrzegano przez tysiąclecia. Bywali tam i pozostawili swoje ślady w postaci grobów lub tylko potłuczonych naczyń ludzie określani przez archeologów mianem kultur: pucharów lejkowatych i amfor kulistych z epoki kamienia, łużyckiej i pomorskiej z wczesnej epoki żelaza, plemiona z czasów lateńskich i rzymskich. Zaglądali i średniowieczni szymborzanie.    

Bywał Jan Kasprowicz, a znalezione tam garnki zabrał na Harendę, pod Tatry! O wyjątkowości tego miejsca przede wszystkim świadczą groby. Swoich zmarłych składali tam wędrowni hodowcy bydła sprzed 5000 lat (tzw. ludność kultury amfor kulistych). Na przełomie er, w czasie rozkwitu bursztynowego szlaku, wśród neolitycznych grobów pojawiły się szkieletowe i ciałopalne pochówki.    

Wśród nich groby wojowników, prawdopodobnie groby weteranów wojen prowadzonych przez plemiona germańskie i celtyckie na rubieżach Cesarstwa Rzymskiego. W ostatnią wyprawę, w zaświaty zostali oni wyposażeni w broń, w naczynia z jadłem oraz przedmioty przywiezione zza limesu, brązowe i srebrne naczynia służące konsumpcji wina, szklane i kościane żetony do gier i wróżb...    

Miejsce magiczne, miejsce święte niestety zniszczone w XIX i XX w. Jego resztki przebadali archeolodzy z Uniwersytetu Adama Mickiewicza pod kierunkiem prof. Aleksandry Cofty-Broniewskiej i Józefa Bednarczyka oraz Janina Dąbrowska i Czesław Sikorski z Muzeum im. Jana Kasprowicza.