Pamięci powstańca Józefa Locha

Uroczystość oznaczenia grobu powstańca śląskiego Józefa Locha znakiem pamięci „Tobie Polsko” odbyła się 2 października na inowrocławskim cmentarzu parafii Zwiastowania NMP.

Organizatorem wydarzenia był Oddział Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach oraz Prezydent Miasta Inowrocławia Arkadiusz Fajok. Powiat Inowrocławski na uroczystości reprezentował Członek Zarządu Powiatu Andrzej Skrobacki. Obecny był także poczet sztandarowy Powiatu. W spotkaniu uczestniczyli także m.in. przedstawiciele rodziny powstańca, proboszcz parafii pw. Zwiastowania NMP Leszek Kaczmarek, przedstawiciele wojska, instytucji oświatowych i kulturalnych, zaproszeni goście. Przy grobie powstańca stanęła warta honorowa. Delegacje złożyły kwiaty.

Józef Loch urodził się 16 lipca 1879 r. w miejscowości Szczedrzyk w powiecie opolskim jako syn Franciszka i Doroty Koniecko. W 1901 r. powołany został do odbycia dwuletniej służby wojskowej w niemieckiej artylerii polowej we Wrocławiu. W 1905 r. założył rodzinę i przeprowadził się do Schodniej Niwy. Z dniem wybuchu I wojny światowej zaciągnięty został do armii niemieckiej. Dwukrotnie ranny, zwolniony ze służby w listopadzie 1918 r.

Z początkiem maja 1920 r. zaprzysiężony został jako członek tajnej Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska dowodząc jej lokalnymi strukturami obejmującymi Schodnią, Antoniów, Ozimek, Krasiejów. Jego główne zadania sprowadzały się do werbunku nowych członków, ujmowania ich w karby dyscypliny wojskowej, lecz przede wszystkim zapewnienia odpowiedniej ilości broni. Zgromadzone różnymi sposobami uzbrojenie i amunicję przechowywał w specjalnych skrytkach na terenie swojego gospodarstwa.Po drugim powstaniu śląskim, w którym brał czynny udział, zaangażował się w przedplebiscytową akcję propagandową głównie poprzez ochronę polskich wiecy przed zagrożeniami ze strony bojówek niemieckich.

Niedługo po wybuchu trzeciego powstania śląskiego 6 maja 1921 r. pojmany przez członków niemieckiej Samoobrony Górnego Śląska i odtransportowany do więzienia w Opolu, gdzie został ciężko pobity, którego skutki odczuwał przez kolejne lata. Pod koniec maja zwolniony, pod osłoną nocy przedostał się do Częstochowy. Mimo chęci stałego osiedlenia się na terenie powiatu lublinieckiego z powodu poczucia niebezpieczeństwa doświadczanego przez wzgląd na wcześniejsze propolskie działania w drugiej połowie lat dwudziestych opuścił Śląsk i ostatecznie osiedlił się w Jacewie.

Członek Związku Peowiaków. Uhonorowany Śląską Wstęgą Waleczności i Zasługi I klasy. Zmarł 4 lipca 1949 r. w Inowrocławiu.