O Świętym Walentym z Góry

(...) a w dali zkąd dzwony płyną i płyną tą rozpłakaną godziną, widnieje i świeci się biały kościół na górze, to słynna Góra, a w tym kościele cudowny obraz Świętego Walentego, do którego śmiertelnie chory mały Jan został zaofiarowany. Łaska świętego uzdrowiła go." (Stanisław Przybyszewski, Z gleby kujawskiej)

Cudowny obraz świętego Walentego w Górze, dzisiaj zapomniany, kiedyś obiekt próśb i modlitw. A na obrazie, datowanym na XVIII w., św. Walenty w ornacie i z mieczem w dłoni, symbolem jego męczeńskiej śmierci. U stóp świętego leżą dwaj nadzy mężczyźni, to chorzy na epilepsję, których za chwilę uzdrowi. Z boku kobieta z dzieckiem na kolanach, prosząca o łaskę zdrowia dla malca. Warto zwrócić uwagę na strój kobiety, wypisz, wymaluj Kujawianka. Scenę rozświetla świeca, bowiem Walenty Chrystusa nazywał światłem sprawiedliwości. A gdzie serduszka i słodycz ogólna? Tej w ikonografii św. Walentego niestety nie znajdziemy.

W kościele w Górze znajdziemy jeszcze jedno świadectwo kultu patrona zakochanych na Kujawach. Przy bocznym ołtarzu zawieszona jest srebrna plakietka wotywna, złożona w podziękowaniu za uzdrowienie niemowlęcia. Okazuje się zatem, że naszemu Walentemu częściej powierzano prośby o zdrowie ukochanych dzieci, niż o sympatię dziewczyny lub chłopca. Tak czy owak, zawsze w tle była miłość.