Hołd dla Bohaterów

Pod pomnikiem Powstańców Wielkopolskich przy ul. Orłowskiej kwiaty składali m.in. Poseł Krzysztof Brejza, Senator Ryszard Brejza, Poseł-Elekt Magdalena Łośko, Przewodnicząca Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego Elżbieta Piniewska, Starosta Inowrocławski Wiesława Pawłowska i Przewodniczący Rady Powiatu Marek Mieszko Gerus oraz samorządowcy, kierownicy instytucji, dyrektorzy szkół, przedstawiciele służb mundurowych i duchowieństwa, uczniowie szkół.

Miasta i wsie Powiatu Inowrocławskiego były wyzwalane na początku stycznia 1919 r. Walnie przyczyniły się do tego oddziały przybyłe z Wielkopolski pod dowództwem Pawła Cymsa.

Pierwsza próba przejęcia Inowrocławia miała miejsce już 2 stycznia 1919 r., kiedy miejscowi Polacy, niestety słabo uzbrojeni, stawili się do walki w liczbie około 500 osób. Udało im się zająć m.in. pocztę przy ul. Królowej Jadwigi i dotrzeć w okolice koszar przy ul. Dworcowej, ale nie dali rady niemieckim oddziałom.

Wtedy wyzwolona była już Kruszwica, a oddziały powstańcze obsadziły okolice Janikowa, które miało w czasie walk strategiczne znaczenie. Przez Jezioro Pakoskie przebiegała przecież linia kolejowa Poznań-Inowrocław i lokalna droga.

Informacja o walkach w Inowrocławiu, które miały miejsce 2 stycznia, przyniosły decyzję o ataku powstańców na Inowrocław. Przybyli od strony Kruszwicy powstańcy podzielili się na dwa oddziały.

Pierwszy miał atakować wzdłuż ulic Poznańskiej i Szymborskiej, by dotrzeć do koszar piechoty przy ul. Dworcowej, gdzie znajdowały się główne siły niemieckie. Drugi oddział miał obejść miasto, opanować dworzec kolejowy i z drugiej strony zaatakować koszary. Miały go wesprzeć uformowane i idące w kierunku Inowrocławia grupy powstańców z Mogilna, Barcina i Pakości.

Natarcie przeprowadzone 5 stycznia 1919 r. powiodło się częściowo. Nie wszystkie obiekty zajęto, ale Niemcy wycofali się. Inowrocław był wolny.